8 Οκτ 2010

Κοιτάω πίσω για να δω μπροστά (Τι θα συμβεί;)


Χρεοκοπίες και στάσεις πληρωμών στην Ελλάδα (ιστορικά στοιχεία):

1827 και 1843: Παύση πληρωμών στους κάθε φορά ξένους δανειστές της χώρας (δάνεια ανεξαρτησίας και της πρώτης οθωνικής περιόδου).

1827-1878: Διεθνής (άτυπος) οικονομικός έλεγχος και ουσιαστικός αποκλεισμός από τις διεθνείς χρηματαγορές λόγω των παλαιών χρεών.

1878-1879: Συμβιβασμός ελληνικού δημοσίου με δανειστές και έναρξη νέας δανειακής περιόδου.

1893: Παύση πληρωμών («Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» η διάσημη φράση του Κυβερνήτη Χαρίλαου Τρικούπη).

1898: Συμβιβασμός μετά την ήττα στον «ατυχή Ελληνοτουρκικό πόλεμο» του 1897.

1898-1926: Επιβολή διεθνούς οικονομικού ελέγχου (ΔΟΕ).

1898-1920: Επανάληψη πληρωμών.

1921 : Παύση πληρωμών (μερική).

1928-1932: Συμβιβασμοί με δανειστές.

1932: Παύση πληρωμών (χρεοστάσιο).

1932-1933: Επανάληψη πληρωμών και διακανονισμός.


Τα υψηλότερα επιτόκια
Από τη μελέτη των ελληνικών δανείων μέχρι την πτώχευση του 1893, μεταξύ των άλλων, προκύπτουν μερικά αποκαλυπτικά. Ο εξωτερικός δανεισμός κατά την οθωνική περίοδο «έτρεχε» όλον τον 19ο αιώνα και για την αποπληρωμή του απαιτήθηκε ποσό τριπλάσιο της πραγματικής αξίας του. Οταν η Ελλάδα κατέβαλλε κανονικά τα τοκοχρεολύσια αυτών των δανείων, χρειαζόταν για την αποπληρωμή τους να δαπανά περίπου το 40% των πάσης φύσεως κρατικών εσόδων. Ολο τον αιώνα τα ελληνικά κρατικά ομόλογα έχει υπολογιστεί ότι αποδίδανε στους δανειστές συνολικά τόκο 9-12%. Υπέρογκος και, σε κάθε περίπτωση, πολύ μεγαλύτερος, από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.

Η πορεία της οικονομίας ήταν προδιαγεγραμμένη

Μοντέλο χρεοκοπίας

Στην Ελλάδα διαχρονικά ο δανεισμός από εργαλείο ανάπτυξης, όπως είναι η φυσιολογική κατάσταση, μετατρεπόταν σε μέσο επιβίωσης και, τελικά, σε μηχανισμό εξάρτησης. Είναι σωστή η διαπίστωση ότι το «μοντέλο» του ελληνικού καπιταλισμού συνεπάγεται περιορισμούς στην εθνική ανεξαρτησία της χώρας.

Αφαίμαξη...
Το... spread για τα πρώτα μεγάλα δάνεια της Ελλάδας από τις διεθνείς χρηματαγορές ήταν περίπου διπλάσιο από τον μέσο διεθνή όρο. Εκτός των άλλων επαχθών προϋποθέσεων συνήθως στους δανειστές δινόταν εγγύηση τα έσοδα του Δημοσίου από τελωνεία, φορολογία καπνού, πετρελαίου, αλατιού, σπίρτων...

Η σύγκριση
Μια τετραετία πριν ξεσπάσει η διεθνής οικονομική κρίση του 1929 ο εξωτερικός δανεισμός της Ελλάδας, στις χρηματαγορές Λονδίνου και Ν. Υόρκης, γινόταν με επιτόκια από 7,05% - 9,02 %. Την ίδια περίοδο όλα τα μη ελληνικά δάνεια, στις ίδιες αγορές, είχαν επιτόκια από 3,99 - 4,5ο%.

Από τον «μαύρο» Δεκέμβριο του 1893 στον «μαύρο» Απρίλιο του 1931

Το ίδιο «έργο» σε κάθε μεγάλη κρίση

Η Ελλάδα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1870 ήταν ουσιαστικά αποκλεισμένη από τις διεθνείς χρηματαγορές. Λόγω διεθνών συγκυριών επιτεύχθηκε «συμβιβασμός» προς το τέλος της για τους όρους αποπληρωμής των παλιών δανείων της. Θεωρητικά ο δανεισμός αποσκοπούσε στη χρηματοδότηση της ελληνικής ανάπτυξης, όπως εννοούνταν εκείνη την περίοδο (κρατικός μηχανισμός και ιδιαίτερα ο στρατός, κατασκευή ορισμένων μεγάλων έργων υποδομής κ.ά.) Ο καθηγητής Γ. Β. Δερτιλής συμπεραίνει συνολικά για την περίοδο:

«Οι ελληνικές κυβερνήσεις βρέθηκαν μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση: απέκτησαν τη δυνατότητα να δανειστούν ποσά πρωτοφανή για την Ελλάδα, σε μια παγκόσμια αγορά κεφαλαίων, της οποίας τους όρους σχεδόν αγνοούσαν.

Παρ' όλη την άγνοια ίσως και λόγω αυτής, οι διαπραγματεύσεις άρχισαν ταχύτατα μετά τον συμβιβασμό. Και οι ελληνικές κυβερνήσεις ενέδωσαν πρόθυμα στις χρυσοφόρες σειρήνες. Το συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας, από περίπου 168.000.000 που ήταν τα 1876, είχε σχεδόν διπλασιαστεί έως τα 1884, είχε τετραπλασιαστεί έως το 1887, είχε επταπλασιαστεί έως το 1893...»

Φορολόγηση
Επειδή το τελευταίο διάστημα συνηθίζεται η «μετάφραση» του δημόσιου χρέους σε κατά κεφαλήν ετήσιο χρέος, αυτά τα νούμερα σημαίνουν: από 5 δραχμές για κάθε Ελληνα το χρέος έφτασε στις 30. Για να καλυφθούν οι δαπάνες του δημόσιου χρέους ακολουθήθηκε ο εύκολος δρόμος της φορολόγησης. Υπερδιπλασιάστηκε ανάμεσα στα 1875 και 1890. Από 18 δραχμές έφθασε περίπου στις 30 τον χρόνο για κάθε πολίτη!

Μοιραία στις αρχές της δεκαετίας του 1890 τα φορολογικά έσοδα είχαν σχεδόν εξαντληθεί, τουλάχιστον ως προς τους έμμεσους φόρους. Τα έσοδα δεν επαρκούσαν για την κάλυψη των αναγκών εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους. Η χώρα μπήκε σ΄ έναν ατέρμονα φαύλο κύκλο δανεισμού. Τα τοκοχρεολύσια πληρώνονταν με νέα δάνεια κ.ο.κ.

Επιπλέον, στο πλαίσιο νέων εξάρσεων της διεθνούς οικονομικής κρίσης επιδεινώθηκαν δραματικά οι όροι του δανεισμού. Όλα αυτά σε συνδυασμό με μια ακόμη σταφιδική κρίση γύρω στο 1892, που ήταν η βάση του εξαγωγικού εμπορίου, τις συνεχείς μειώσεις ισοτιμίας της δραχμής και την απροθυμία δανειστών έφεραν το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χ. Τρικούπη τον «μαύρο» Δεκέμβριο του 1893.

Τέσσερις δεκαετίες αργότερα η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας έχει αρκετές ομοιότητες. Ο Ελ. Βενιζέλος «έπαθε» περίπου ό,τι και ο Τρικούπης. Μόνο που τότε «μαύρος» ήταν ο Απρίλιος του 1932 κι όχι ο Δεκέμβριος. Ολη την προηγούμενη δεκαετία η Ελλάδα είχε συνάψει από εξωτερικό δανεισμό ονομαστικής αξίας 15,5 εκατ. δραχμές. Το πραγματικό ποσό που εισπράχτηκε ήταν 13,5 εκατ. και το μέσο πραγματικό επιτόκιο έφτανε το 8% για 33 χρόνια (μέσος χρόνος). Οι όροι ήταν από τους χειρότερους που ίσχυαν παγκοσμίως για κυρίαρχα κράτη.

Ένας από τους βασικούς λόγους του χρεοστασίου της εποχής ήταν ακριβώς αυτός...

Το ελληνικό... χρυσωρυχείο
Εχει υπολογιστεί από οικονομολόγους και ιστορικούς της οικονομίας ότι οι αποδόσεις των ελληνικών χρεογράφων-ομολόγων μέχρι το 1932 ήταν πάντα υψηλότερες μέχρι πολύ υψηλότερες από αντίστοιχες άλλων χωρών. Η φύση του ελληνικού δανεισμού (συνήθως για κάλυψη δαπανών κι όχι για ανάπτυξη), οι πιεστικές και επείγουσες πάντα ανάγκες του ελληνικού δημοσίου και οι πολιτικές εξάρτησης της χώρας την έκαναν ελκυστική για κεφαλαιούχους και κερδοσκόπους. Τη στιγμή που οι αποδόσεις στ' άλλα ευρωπαϊκά κράτη κυμαίνονταν στο 1-6% και οι ευρωπαϊκές τράπεζες πρόσφεραν τόκο 1,5-2,5%, η Ελλάδα πλήρωνε, τελικά, μέχρι και 15%!

Πηγή: Τ. Κατσιμάρδος από την
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=12128&subid=2&pubid=9012833

1 Οκτ 2010

Άνιση μεταχείριση υπαλλήλων


Η περικοπή επιδομάτων και δώρων δεν ισχύει για όλους τους δημόσιους υπαλλήλους!

ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΤΕΥΧΟΣ ΠΡΩΤΟ Αρ. Φύλλου 148, 3 Σεπτεμβρίου 2010


Άρθρο 6

Από τις διατάξεις των παραγράφων 2 και 5 του άρθρου 1 του ν. 3833/2010 περί μείωσης αποδοχών και επιδομάτων και της παραγράφου 1 του άρθρου 3 του ίδιου νόμου περί απαγόρευσης συνομολόγησης, χορήγησης ή καταβολής με οποιονδήποτε τρόπο αυξήσεων,
καθώς και από τις διατάξεις των παραγράφων 1, 4 και 6 του άρθρου 3 του ν. 3845/2010 περί μείωσης αποδοχών και επιδομάτων, εξαιρείται αναδρομικά και αντιστοίχως,
από 1ης Ιανουαρίου 2010 και από 1.6.2010, το ναυτικό προσωπικό της Πλοηγικής Υπηρεσίας..........

***Από το «μαχαίρι» εξαιρέθηκαν 150 υπάλληλοι, ναυτικό προσωπικό της πλοηγικής υπηρεσίας του υπουργείου Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας με τροπολογία που πέρασε στη Βουλή η πρώην υπουργός Οικονομίας Λ. Κατσέλη και υπέγραψε και ο υπουργός Γ. Παπακωνσταντίνου.

Η πλοηγική υπηρεσία, η οποία πρέπει να επισημάνουμε πως ανήκε στο πρώην υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, διαθέτει δικό της «ειδικό λογαριασμό» και τα έσοδα προέρχονται από τα πλοηγικά δικαιώματα που καταβάλλουν οι ναυτιλιακές εταιρείες για τα υπό πλοήγηση πλοία (μεγάλα φορτηγά, κρουαζιερόπλοια κ. λπ.). Εκεί υπηρετούν 150 άτομα. Συγκεκριμένα, ο καθαρός μισθός για τους αρχιπλοηγούς είναι 4.400 ευρώ, για τους πλοηγούς περίπου 3.700, για κυβερνήτες και μηχανοδηγούς περίπου 2.200 και για ναύτες καβοδέτες περίπου 1.800.

Με τις περικοπές που έγιναν στους δημόσιους υπαλλήλους, οι πλοηγοί υπολογίζεται πως έχαναν 11.500 ευρώ τον χρόνο! Ενώ κάτι λιγότερο είναι η αναλογία σε άλλες ειδικότητες.

Η αντίδρασή τους λοιπόν ήταν έντονη.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο πρώην πρόεδρος του Σωματείου των πλοηγών, σημερινός πρόεδρος της Ομοσπονδίας Πολιτικών Υπαλλήλων του πρώην ΥΕΝ Θεμ. Δασκαλάκης (κουμπάρος του Γ. Ανωμερίτη), αλλά και ο σημερινός πρόεδρος Στ. Φασουλής, ζητούν ακρόαση από την υπουργό Οικονομίας Λ. Κατσέλη η οποία τους υπόσχεται πως το αίτημά τους θα εξετασθεί. Οντως συντάσσεται τροπολογία (στο νομοσχέδιο για το καμποτάζ), που υπογράφουν οι δύο υπουργοί Γ. Παπακωνσταντίνου και Λούκα Κατσέλη στις 4 Αυγούστου (την ίδια ακριβώς ημέρα που εστάλη και η δεύτερη απάντηση του ΓΛτΚ) και η οποία επικαλούμενη παλαιότερη απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου (408/21-12-1993) εξαιρεί την υπηρεσία αυτή από τις περικοπές.
Ο γενικός γραμματέας της ΑΔΕΔΥ Ηλ. Ηλιόπουλος τονίζει ότι από ειδικούς λογαριασμούς πληρώνονταν μέχρι προ τινος και άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι όπως είναι οι τελωνειακοί, στους οποίους έγιναν περικοπές! Επίσης, πώς εξηγείται ότι στα δύο προηγούμενα έγγραφά του το Λογιστήριο του Κράτους απαντά με σαφήνεια ότι δε μπορούν να εξαιρεθούν οι συγκεκριμένοι υπάλληλοι;

Και σα να μην έφτανε αυτό, αν παρατηρήσει κάποιος τις ημερομηνίες των εγγράφων θα διαπιστώσει ότι την ίδια μέρα που οι υπουργοί υπογράφουν την επίμαχη τροπολογία εξαίρεσης της πλοηγικής υπηρεσίας, την ίδια ακριβώς ημέρα το Γενικό Λογιστήριο απαντά πως δεν πρέπει να εξαιρεθούν.

Για την ιστορία αναφέρω:

Έγγραφο 1:

Το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους σε ερώτημα του κλάδου απαντά στις 27/4/10 πως: «Σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ. 2 του άρθρου 1 του ν. 3833/2010, τα πάσης φύσεως επιδόματα, αποζημιώσεις και αμοιβές γενικά, καθώς και τα με οποιαδήποτε άλλη ονομασία οριζόμενα και από οποιαδήποτε γενική ή ειδική διάταξη προβλεπόμενα των υπαλλήλων του Δημοσίου μειώνονται κατά ποσοστά δώδεκα τοις εκατό (12%). Κατόπιν αυτών, η Πλοηγική Υπηρεσία, η οποία είναι Δημόσια Υπηρεσία, υποχρεούται να εφαρμόσει τις προβλεπόμενες, από τις ανωτέρω διατάξεις μειώσεις». Υπογράφει ο διευθυντής Κ. Μπαζιώτης

Έγγραφο 2:

Η απάντηση που παίρνουν στις 4/8/2010 δεν αλλάζει από την προηγούμενη: «... σας πληροφορούμε ότι τα ειδικά επιδόματα ημεραργιών, υπερωριών και Σαββάτου δεν μπορούν να εξαιρεθούν από τις μειώσεις των νόμων 3833/2010 και 3845/2010, δεδομένου ότι κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται ρητά από σχετική διάταξη νόμου». Υπογράφει ξανά ο Κ. Μπαζιώτης.

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=202127