Ο ισχυρός έχει την ανάγκη και του πιο αδύναμου......

Μια φορά και έναν καιρό, στα βάθη της ζούγκλας, ζούσε ένα πανέμορφο, δυνατό λιοντάρι, που δεν φοβόταν τίποτα και κανέναν.

Μια νύχτα, ξύπνησε ξαφνιασμένο. Κάτι γαργαλούσε τα πόδια του. Άνοιξε τα μάτια του και τι να δει!

Ένα μικρούλικο ποντικάκι είχε μπλεχτεί ανάμεσα στα νύχια των ποδιών του και πάλευε να ξεφύγει. Το λιοντάρι έβαλε τα γέλια. Το γέλιο του αντήχυσε σε όλη την ζούγκλα.

-Τι θες μικρούλι μου; Πως τολμάς και ξυπνάς τον βασιλιά σου; βρυχήθηκε.

-Αχ γενναίο μου λιοντάρι, απάντησε με τσιριχτή, τρεμάμενη φωνούλα το ποντικάκι. Χίλια συγνώμη. Πήγαινα να κρυφτώ στη φωλιά μου, αλλά έχασα το δρόμο, δεν πρόσεξα μπροστά μου και.....

Το λιοντάρι χασμουρήθηκε. Τα τεράστια δόντια του άστραψαν στο φως του φεγγαριού. Η καρδούλα του ποντικιού κόντεψε να σπάσει από το φόβο. Το λιοντάρι άνοιξε πάλι το στόμα του κι ετοιμάστηκε να κάνει μια μπουκιά το μικρό πλασματάκι: *Άντε να τελειώνουμε* σκέφτηκε, *για να κοιμηθώ λιγάκι*.

Τη στιγμή όμως, που ετοιμάστηκε να το φάει, το ποντικάκι έβαλε τα κλάματα.

-Καλό μου λιοντάρι, παρακάλεσε, σε ικετεύω, μη με φας! Έτσι κι αλλιώς, είμαι πολύ μικρούλης για να χορτάσεις. Άσε με να ζήσω, κι εγώ σου υπόσχομα πως δε θα το ξεχάσω. Θα σου χρωστάω τη ζωή μου. Και μια μέρα θα σου ξεπληρώσω τη χάρη.

Το λιοντάρι γέλασε πιο πολύ αυτή τη φορά. Έσκασε στα γέλια. Το γέλιο του έκανε τη ζούγκλα να τρέμει ολόκληρη.

-Χα! χα! χα! Είσαι πολύ αστείος, μικρούλη, φώναξε. Εγώ ο βασιλιάς των ζώων, τι χάρη να ζητήσω από σένα; Και πως μπορείς εσύ να βοηθήσεις εμένα, το δυνατό, το πιο ατρόμητο ζώο; Είσαι ολότελα χαζούλι! Το ποντικάκι δεν ήξερε τι άλλο να πει. Μόνο έκλεισε τα ματάκια του, έτοιμο να δεχτεί τη μοίρα του. Το λιοντάρι, όμως του χάρισε τη ζωή. Θες γιατί το λυπήθηκε, θες γιατί γέλασε με την καρδιά του, θες γιατί δεν πεινούσε τόσο πολύ; Ποιός ξέρει;

Πέρασαν οι μέρες και ο καιρός και μια μέρα που ο βασιλιάς των ζώων περπατούσε αμέριμνος, έπεσε στην παγίδα ενός κυνηγού. Γερά δίχτυα απλώθηκαν επάνω του και όσο και να προσπαθούσε, δεν μπορούσε να τα ξεμπλέξει. Πάλευε και αγωνιζόταν με όλη του τη δύναμη. Μάταια! Οι δυνατές του κραυγές γέμισαν πάλι όλη τη ζούγκλα.

Τις άκουσε το μικρό ποντικάκι, έτρεξε κοντά του κι άρχισε αμέσως με τα μικρούλικα δοντάκια μυτερά του δοντάκια, να ροκανίζει τα σχοινιά. Σε λίγο το λιοντάρι ήταν ελεύθερο.

Δεν το πιστεύω! φώναξε ο βασιλιάς της ζούγκλας για να το ακούσουν όλοι. Τελικά είχες απόλυτο δίκιο, μικρό μου ποντικάκι. Όλοι μας έχουμε τη βοήθεια όλων. Ακόμα και του πιο μικρού, του πιο ταπεινού πλάσματος.

Ύστερα είπε στο μικρούλι ποντικάκι να ανέβει στην πλάτη του και πήρε το δρόμο καμαρωτό - καμαρωτό για τη φωλιά του. Από τότε, το λιοντάρι και το ποντίκι έγιναν οι καλύτεροι φίλοι....(Αίσωπος)

Περί Εκμετάλευσης των αδυνάτων από τους δυνατούς